Veldhovenaar maakte geheime identiteit vader bekend

Veldhoven – ‘Het was iets dat ik met mij meedroeg en dat op een dag platgezegd als een puist openschoot.’ Het is nu zo’n drie weken geleden dat de Veldhovense Sebastiaan van Gompel met steun van zijn tante Hanneke van Gompel (ook van oorsprong Veldhovense) het geheim bekend maakte dat hij vrijwel zijn hele leven met zich meedroeg: hij is de zoon van de inmiddels overleden kinderboekenschrijver en journalist Rob Ruggenberg. Op verzoek van zijn vader hield hij dat jarenlang voor zich.

Prominent onderdeel
Hanneke schreef haar vierde boek Help! Het loslaten begint, waarin ze in een soort dagboekvorm haar leven tussen de 48 en 56 jaar beschrijft: een loslaatproces tijdens de overgang. En juist in die levensfase speelde het geheim een grote rol. Tegelijk met de verschijning van het boek publiceerde het Eindhovens Dagblad een interview met Sebastiaan en Hanneke waarin ze het bekend maakten. Ze kozen die krant omdat dat de plek was waar Sebastiaans moeder Margret werkte en de inmiddels overleden schrijver ontmoette. Hanneke: ‘Het boek beschrijft mijn overgangsjaren en Sebastiaan maakte onderdeel uit van dat leven doordat wij hem in huis namen toen mijn zus stierf. Dat was juist op het moment dat ik bezig was met loslaten van mijn kinderen, een proces dat bij de overgang hoort. Gelukkig hebben we het samen veel over het verlies van mijn zus kunnen hebben, omdat het iets is wat we delen. Ik mis haar heel erg.’

Grootste geheim van Eindhoven
Sebastiaan: ‘De publiciteit is even wennen, maar het voelt ook wel fijn om erover te praten. De geest is uit de fles. We hebben ook heel veel positieve reacties gehad, zelfs van een juf van de lagere school. Ik moest altijd zeggen dat mijn vader in het buitenland zat omdat hij een dubbelleven leidde. Op mijn tiende werd mij verteld hoe het zat. Vanaf het moment dat hij voor de deur stond, hebben we het spel altijd meegespeeld op voorwaarde dat hij er ook voor me zou zijn. Toen ik in de puberteit kwam wilde ik niet meer mee spelen en heb ik geprobeerd iets te forceren door te zeggen dat ik niet langer meer het grootste geheim van Eindhoven wilde zijn. Daar woonde ik toen. Dat gesprek was bij cafetaria Wouters in Veldhoven, waar we eens in de twee weken frietjes aten. Toen hij niet toegaf, heb ik gezegd dat het beter was dat we elkaar een poos niet zagen. Bij het afsluiten van dat gesprek zei hij: ‘Vergeet niet dat je wel mijn zoon bent’, daarna heb ik hem nooit meer gezien.’

Schril contrast
‘Hoe vaker ik het vertel, hoe meer het me opvalt dat hij via mail heel bot was, maar dat hij in levenden lijve wel echt een vader was. Ik zag dat hij het er ook moeilijk mee had, maar dat staat zo in schril contrast tot wat er daarna gebeurde. Ik heb mijn wil tot erkenning er geprobeerd doorheen te duwen met brieven en door een keer aan de deur te gaan. Daarna kreeg ik een mail dat hij nooit meer iets met me te maken wilde hebben.’ Sebastiaan zocht opnieuw contact nadat hij hoorde dat zijn vader na een zware hartoperatie in het ziekenhuis lag, maar kreeg opnieuw nul op rekest.

Erkenning
Vorig jaar besloot Sebastiaan dat hij de stap naar de rechter wilde zetten om de erkenning te krijgen waar hij naar verlangde. ‘Het voelt alsof we iets heel constructiefs hebben gedaan. Ik heb heel wat psychologen bezocht om het gemis van een vader te bespreken, maar dit is andere koek. Door de stap naar de rechtbank is er iets rechtgezet, iets voltooid. Een stap die dertig jaar geleden al gezet had mogen worden.’ Hanneke: ‘Die erkenning hebben we echt gevierd met beschuit met muisjes. Het was een soort wedergeboorte voor Sebastiaan. De burgerlijke stand wordt bijgewerkt als je erkend wordt.’

Vooruitkijken
Hanneke: ‘De weg die we hebben gekozen is niet per definitie de makkelijkste weg, maar het is de waarheid. Ik ben een waarheidsvinder. Natuurlijk is het pijnlijk voor sommige partijen en dat begrijp ik goed, maar ook voor ons is het verdrietig geweest. Mijn zus heeft haar ogen uit haar kop gejankt, oma heeft haar ogen uit de kop gejankt, Sebastiaan kon het leven niet opgepakt krijgen.’ Sebastiaan: ‘Het heeft heel lang als een blokkade gewerkt dat ik niet erkend werd en daardoor mezelf ook minder zag staan. Nu is mag ik er ook zijn. Ik kan weer vooruitkijken, bijvoorbeeld naar de mogelijkheid om door te groeien op mijn werk.’