‘Het verlies van een kind draag je je hele leven met je mee’

Veldhoven – Iedereen kent wel iemand die een kind verloren heeft. Pas als je het zelf meemaakt, begrijp je hoe erg zoiets is. Voor ouders van een overleden kind is er de vereniging OOK. Zondagavond 11 december (Wereldlichtjesdag) is er voor hen een bijeenkomst in de Immanuelkerk. Drie moeders die in een gespreksgroep van OOK zitten, vertellen hier het verhaal over het verlies van hun kind.

Glenn van den Borne (19-12-1989 – 9-12-2019)

Karin van den Borne uit Veldhoven krijgt in december 2019 de politie aan de deur. Op dat moment weet ze al dat haar zoon Glenn (29) een ongeluk heeft gehad. ‘Glenn werkte als koerier. Op een industrieterrein in Tilburg is hij aangereden door een andere koerier die veel te hard reed. Glenn kwam van rechts en had dus voorrang. Ik was op dat moment thuis en voelde dat er iets was gebeurd. Kort daarna kreeg ik telefoon van mijn andere zoon. Hij had van het ongeval gehoord via een vriend die ten tijde van het ongeluk aan het bellen was met Glenn die zijn telefoon in zijn cabine had hangen. Twee uur later kwam de politie aan de deur om het slechte nieuws te brengen. Glenn was zo verminkt door het ongeluk dat we alleen zijn lichaam met het hoofd afgedekt mochten zien. Voor mijn werk in de terminale nachtzorg leg ik vaak mensen af. Maar dat mocht ik mijn eigen kind helaas niet.’

Radeloos

‘Ik had een heel hechte band met Glenn en veel contact met hem. Als dat ineens wegvalt, ben je radeloos. Soms krijgt ik van mensen de vraag: ‘Heb je het een plaatsje gegeven?’ Dat vind ik verschrikkelijk om te horen. Met je kind sterft er ook een stukje van jezelf. Daar is geen plaatsje voor. Het blijft lastig om de draad weer op te pakken. Vooral op mijn werk, veel energie is weg. Ik verwachtte dat ik er in de terminale nachtzorg in het begin veel moeite mee zou hebben. Maar het verdriet van de naasten had ik niet. Dat heb ik nu wel als het om jongere mensen gaat. Inmiddels hebben zowel mijn dochter als mijn oudste zoon een kind gekregen dat Glenn nooit heeft gekend. Dat vind ik heel jammer. Nog elke dag denk ik aan hem.’

Graf

‘Vrienden van Glenn hadden in Tilburg op de locatie van het ongeluk een soort monumentje gemaakt. Daar gingen we wel eens heen totdat het door de gemeente naar de stort is gebracht. Daar ben ik heel boos over geweest. Eerst zat de as van Glenn in een urn. Gaandeweg ontstond bij mij de wens van een graf zodat ik ergens naar toe kon. Op begraafplaats De Hoge Boght hebben we een mooi plekje gevonden waar hij nu ligt. Ik vind het fijn om er een paar keer per week heen te gaan. Ik maak dan het graf netjes wat me het gevoel geeft dat ik nog een beetje voor hem zorg. Thuis hebben we ook een monumentje staan met zijn foto. Op de verjaardag van Glenn komen onze kinderen en een deel van zijn vrienden. Ook op zijn sterfdag komen we met de familie bij elkaar.’

‘Ik leef nu meer bij de dag. Op de bijeenkomsten van OOK ervaar ik herkenning en begrip. Veel mensen in je omgeving willen het verdriet niet zien of zijn bang hoe je zult reageren als ze vragen hoe het met je gaat.’

Renate Rinkel (21-02-1996 – 12-07-2018)

Dochter Renate (22) van Marion Spliet uit Son wordt op 12 juli 2018 levenloos aangetroffen in haar studio in een appartementencomplex in Leiden. Een doodsoorzaak kon niet worden vastgesteld.

‘Mijn dochter Renate is in haar slaap overleden. Ze studeerde Rechten in Leiden en woonde in een studio van een appartementencomplex. Mijn oudste dochter studeerde er ook en woonde ook in dat gebouw. Renate was zonder iets te laten weten niet komen opdagen op een afspraak met een vriend. Dat was apart. Later op die dag heeft de politie met een stormram de deur van haar studio geopend. Van de politie kreeg ik via de telefoon te horen: ‘Mevrouw, uw dochter leeft niet meer.’ Omdat er geen natuurlijke dood kon worden vastgesteld, werd haar lichaam niet vrijgegeven. Ze was in de nacht van woensdag op donderdag overleden. Pas op maandagochtend werd sectie op haar lichaam verricht. Ze hebben geen doodsoorzaak kunnen vaststellen. Dat we dit niet weten, maakt het verlies moeilijker te accepteren voor mij. Ik had graag gehoord: er is haar een hoop leed bespaard gebleven. Onze enige troost is dat ze in een slaaphouding gevonden is. Maar je kunt niet omschrijven wat je dan doormaakt. Je voelt letterlijk pijn.’

Beeld

‘Renate is gecremeerd en is thuis. Haar as zit in een beeld dat gevormd is naar 3 handen: een hand van haar 2 zussen en een van mij. Het beeld heeft een ereplaatsje in de woonkamer met een foto, kaarsje en bloem erbij. Bij de herdenking van haar eerste sterfdag zijn we naar Leiden gegaan om ergens een hapje te eten. Ook op haar verjaardag herdenken we Renate.’

‘Mijn leven en dat van anderen gaat gewoon door. Ik heb het gevoel dat anderen niet zo vaak meer stilstaan bij Renate haar overlijden en het verdriet dat wij daarmee ervaren. Dat is heel normaal, maar dat vind ik moeilijk. Wat de toekomst betreft, ik pluk de dag. Het kan van de ene op de andere dag zomaar over zijn. Maar het leven zal voor mij altijd omringd zijn met een zwart randje. Ik zal zelf nooit meer de oude worden. Maar dat betekent niet dat het leven voor mij niet leuk meer is.’

‘De bijeenkomsten van OOK bieden me veel steun. De verhalen van lotgenoten zijn erg belangrijk, je herkent veel dingen. Ook krijg je wel eens tips hoe je met bepaalde dingen moet omgaan.’

Eline Walraven (16-11-1988 – 15-05-2020)

Dochter Eline (31) van Marja Jansen uit Veldhoven wilde niet meer leven en koos zelf in 2020 voor euthanasie. Nog steeds vraagt Marja zich af of er toch geen andere oplossing was.

‘Eline heeft zelf voor euthanasie gekozen. Ze had al vanaf haar dertiende jaar psychische problemen. We gingen van de ene naar de nadere hulpverlener. Ze heeft begeleid en beschermd gewoond en allerlei behandelingen gehad. Maar niets hielp. Uiteindelijk heeft ze zichzelf ingeschreven bij het Expertisecentrum Euthanasie. Ze wilde niet meer leven, zag geen lichtpuntjes meer. Ruim een jaar na haar inschrijving was er een datum (15 mei 2020) voor de euthanasie. Vanaf dat die datum vaststond, ging alles langs haar heen. Ze wilde alleen haar eigen familieleden nog maar zien. Via de euthanasiearts kwam de vraag van Eline of de euthanasie bij mij thuis kon plaatsvinden. Dat durfde ze zelf niet te vragen aan mij.’

‘Ik had altijd zorgen om Eline maar kon haar niet helpen. Wel deed ik zoveel mogelijk de dingen met haar die ze leuk vond. Samen met het gemis laat dat een grote leegte achter. Ik vind het moeilijk dat mensen niet snappen dat je het overlijden van een kind je hele leven met je meedraagt. Ik kan wel weer van dingen genieten, maar tegelijkertijd verdrietig zijn. Dat is heel verwarrend. Verder vraag ik me nog steeds af, had het niet anders gekund met Eline?’

31 rozen

‘Op de verjaardag en sterfdag van Eline ben ik het liefst alleen. Op haar verjaardag koop ik 31 rozen in één kleur. Op haar sterfdag koop ik ook 31 rozen. En van de 31 voor elk jaar dat ze overleden is, één roos in een afwijkende kleur. Bij haar foto staat een plantje en een beeldje dat me aan Eline doet denken. Op verschillende plaatsen in de huiskamer staan foto’s van Eline zodat ik haar altijd kan zien.’

‘De toekomst bekijk ik per week. Verder kijk ik niet vooruit en dat is voor mij goed te doen. Ik ben blij dat ik leef en wil iets van mijn leven maken, maar soms lukt dat niet. Sinds dit jaar bezoek ik de bijeenkomsten van OOK. Bij de OOK kun je altijd over je kind vertellen. Daarbuiten vind ik het moeilijk om over Eline te praten, terwijl ik daar wel behoefte aan heb.’

Bijeenkomst Vereniging OOK op 11 december

OOK is een zelfhulporganisatie, opgericht in 1981, met zo’n 1500 leden verspreid over heel Nederland. Allemaal ouders van een overleden kind. Zij helpen zichzelf en elkaar bij dit immense verdriet. Er is geen onderscheid in het verlies: het maakt niet uit op welke leeftijd je kind is overleden of op welke manier, je bent welkom. Herkenning, troost en perspectief vormen het uitgangspunt. Je kunt er terecht met je verhaal, keer op keer. Er is 1-op-1 contact mogelijk, maar ze bieden ook gespreksgroepen, inloopmiddagen, wandelingen, lezingen, workshops en een landelijke dag. Altijd informeel en veilig. Wanneer jij er behoefte aan hebt.

De regio Noord-Brabant Oost houdt op 11 december van 18.00 tot 21.00 uur een bijeenkomst voor ouders van een overleden kind in de Immanuelkerk aan de Teullandstraat 1 in Veldhoven. Er treedt een zangeres op en om 19.00 uur wordt bij elke foto van een overleden kind een kaarsje aangestoken.